Lieve Raphael,
Zo’n 3 jaar geleden ging ik voor het eerst bij je ouders langs. Ik mocht er een kraamreportage maken van je grote broer Tiebe. Ik kwam terecht in een ontzettend warm gezin. Zelfs voor de hond Trixie voelde ik veel sympathie (ik hou meestal niet zo van honden...).
Zoveel jaren later kreeg ik een mailtje van je mama die interesse had in een geboortereportage. Ik ging met veel plezier eens langs en had een heel fijn gesprek met je ouders. Trixie was ook enthousiast :)
Niet veel later kreeg ik bevestiging dat ze het zagen zitten en me ook als doula bij de bevalling wilden. Ze wilde een natuurlijke bevalling in het ziekenhuis dus kon daarbij wel wat hulp gebruiken. We spraken nog enkele keren af en ging telkens naar huis met een gevuld hart.
Toen in maart de coronacrisis begon veranderde de situatie. We moesten met z’n allen binnen blijven en zoveel mogelijk weg blijven uit de ziekenhuizen. Dat zette je mama aan het denken en uit zichzelf besloot ze dat thuis ook een veilige plek was om je te verwelkomen. Samen met Geboren in Gent planden we een thuisbevalling.
De weken gingen voorbij en je mama ging voorbij de 40 weken net zoals bij grote broer. Ik trok mijn mondmasker aan en ging nog eens langs voor een “behandeling na 40 weken”. Ik probeerde haar gerust te stellen en vertrouwen te geven dat babies altijd op de juiste plaats op het juiste moment geboren worden.
3 dagen later kreeg ik om 17:40 telefoon van je papa. “Ze heeft krampen en denkt dat het begonnen is”. Ik verwittigde mijn man dat ik wel eens naar een bevalling zou moeten gaan. 12 minuten later kreeg ik opnieuw telefoon van je papa. Hij klonk zenuwachtig en zei me dat het precies toch wel snel ging en je mama om de 3 minuten een wee had. Ik liet alles vallen en raapte mijn spullen bij elkaar en stapte m’n auto in.
Toen ik toekwam verwelkomde Trixie me op de oprit. De deur stond open en ik hoorde gekrijs dat ik niet kon thuisbrengen. Was het je mama die veel pijn had? Pas toen ik een voet binnen zette herkende ik het geluid van een krijsende baby. Je was net 1 minuut geleden geboren in bad. Niet in het bevalbad dat mooi uitgestald stond in de woonkamer. Er was geen tijd genoeg geweest om het te vullen. Je mama zat in de badkamer in bad met je vader en vroedvrouw Edith naast haar. Helemaal overdonderd door wat er zojuist gebeurd was, maar met een fonkeling in de ogen die alleen ouders hebben. De rustgevende muziek klonk nog uit de boxen terwijl jij je keeltje open zette. Je had even de tijd nodig om te bekomen en dat was te begrijpen!
Tijdens de uren die volgden ging de wervelwind gaan liggen. Je kwam tot rust bij je mama die nog enkele hevige naweeën te verduren kreeg. Pas toen ook de placenta geboren werd kon ze helemaal genieten van de nieuwe wondertje dat Raphael ging heten. Genoemd naar je grootvader. Ik bleef nog enkele uren om te helpen en te fotograferen.
Pas toen het helemaal donker was geworden keerde ik naar huis met de belofte dat ik snel terug zou keren om ook deze keer een kraamreportage te maken van het warme gezin waarin je bent terechtgekomen.
Lieve Raphael,
Wat een voorrecht was het om deel uit te mogen maken van je geboorte. Ook al heb ik het moment zelf op een haar na gemist, toch heb je een heel bijzonder plekje in mijn hart veroverd naast je grote broer. Ga maar samen met hem ravottend door het leven.
Heel veel liefs,
Caroline