Stevige Stig

Lieve Stig,

Vrijdag 25 augustus is een dag die ik nooit meer ga vergeten. Het was een dag die al lang in mijn agenda stond aangeduid, want het was de uitgerekende datum van je mama. Als je weet dat amper 4% van alle mama’s op hun uitgerekende datum bevallen, was de kans wel heel klein dat je ook effectief dan zou geboren worden. En toch... die nacht om 4u15 kreeg ik een telefoontje van je mama. Ze vertelde me dat ze samen met je papa naar het ziekenhuis vertrokken omdat ze om de 5min weeën had. Half slapend stelde ik haar gerust dat ik er aan kwam. Ik dronk vlug een theetje om wakker te worden en vertrok naar AZ St-Blasius Dendermonde.

Exact een uur na het telefoontje kwam ik aan. Je mama was blij me te zien. Ze had al om de 2 minuten weeën en 3-4cm ontsluiting. Ze deed het super goed en ademde zich door de weeën. Wat later werd er een infuus gestoken om haar suikerpeil te controleren. Ze was ontgoocheld omdat ze nu niet vrij meer kon stappen. Je papa was heel kalm en steunde haar door haar hand vast te houden. Ik leerde hem hoe hij tegendruk kon geven op de onderrug van je mama. Zij was heel blij want het deed haar veel deugd! Ik weet niet of je papa het zo leuk vond, want bij elke wee ‘mocht’ papa helpen. Sorry papa...! :-)

Rond 7u30 wisselde mama van positie en ging op haar zij in bed liggen. Papa hielp nog steeds goed mee. Een uurtje later kwam de vroedvrouw nog eens controleren: 5cm... Ik zag de ontgoocheling in de ogen van je mama. Je moet weten dat je zusje pas na een hele lange en zware bevalling werd geboren. Ze wou dit niet nog eens meemaken en had gehoopt dat het deze keer vlotter zou gaan.

Nadien gebeurde er niet zo heel veel, dus maakte ik van deze tijd gebruik om vlug even te ontbijten in de cafetaria. Een kwartiertje later kwam ik terug op de kamer en waren je ouders verdwenen. Ze zaten in de douche. Of beter: je mama stond in de douche en je papa zat naast haar want hij moest af en toe tegendruk geven. Van zodra mama hem riep legde hij zijn gsm weg en hielp hij haar om de wee op te vangen. Alles moest wijken zodat hij haar kon bijstaan. Heel mooi om te zien. In die korte tijd dat ik ging ontbijten was de gynaecoloog langs geweest. Hij had voorgesteld om het water waar jij in zat te breken om het wat vooruit te laten gaan, maar mama wou nog afwachten.

Rond een uur of 10 waren de weeën veel sterker en vroeg mama om een epidurale. De anesthesist was super snel ter plaatse. Je mama herleefde zienderogen! Ze was veel meer ontspannen. Ze merkte wel dat de epidurale maar aan één kant werkte, dus kwam de anesthesist later nog eens terug om de katheter wat te verplaatsen.

Op de middag controleerde de vroedvrouw nog eens: 6cm. Het ging vooruit, maar niet zo snel. Je mama had ook nog pijn, dus kwam de anesthesist nog eens terug om de epidurale opnieuw te plaatsen. Deze keer voelde je mama geen pijn meer en kon ze wat slapen. Ook papa nam van het moment gebruik om wat te rusten. Een uur later was er een centimetertje bij gekomen. Niet echt veel, dus tijd om de stimulatie wat te verhogen.

Vroedvrouw Anke -die je ouders de hele tijd met veel liefde begeleid had- nam afscheid en stelde haar collega Ouassila voor. Ook al zo’n lieve en vriendelijke vrouw. Ik zei nog tegen je mama dat de vroedvrouwen hier hoge punten scoorden op mijn ziekenhuis-lijstje :-)

Toen de gynaecoloog kwam controleren rond 17u, veranderde de sfeer. Hij keek bedrukt en gaf aan dat de situatie niet gunstig meer was. Er was nog steeds geen verdere ontsluiting. Jij deed het gelukkig wel nog goed in de buik. Met de zware bevalling van je zusje in het achterhoofd, stelde de gynaecoloog een keizersnede voor. Niks dringend, maar wel nodig. Je zou een grote en zware baby zijn, en de gynaecoloog wou geen risico nemen. Je ouders stemden toe want ze wisten dat het de juiste beslissing was. Er vloeiden tranen van ontgoocheling, maar ook van vermoeidheid en van opluchting. Ik sprak je mama wat moed in en maakte me samen met papa ook klaar om naar het operatiekwartier te gaan. De adrenaline schoot door mijn lijf toen ik het steriele pak in mijn handen kreeg. Mijn eerste keizersnede zou er aan komen! Ga ik daar wel tegen kunnen?

Het wachten leek een eeuwigheid te duren. Ik babbelde met je papa die toch ook wel zenuwachtig was. We hadden het over zijn job en tv-series waardoor de zenuwen snel verdwenen.

Om 18u45 mochten ook wij de operatiekamer binnen en kon de keizersnede beginnen. Wat was het daar fris! De steriele pakken die we zopas nog vervloekten omwille van hun warmte waren nu heel welkom. Ik keek toe, soms ook even weg, maar zei tegen mezelf dat ik niet de fotograaf zou zijn die flauw viel bij haar eerste keizersnede!