“Vandaag wordt een mooie dag”. Met die gedachte was ik deze ochtend wakker geworden. Het was een belofte aan mezelf. Want vandaag ging ik een kind bezoeken. Een prachtig kindje. Een kindje dat al veel te vroeg een veel te hevige strijd had moeten leveren. Een kindje dat deze strijd jammergenoeg verloren heeft.
Een kleine 2 weken geleden heb ik me opgegeven als vrijwilliger fotograaf voor Boven de Wolken. Een organisatie die fotografen op pad stuurt om een reportage te maken van zogeheten Sterrekindjes. Kindjes die helaas veel te vroeg zijn moeten gaan. Een fantastisch initiatief, want zo kunnen de ouders een mooie en blijvende herinnering hebben aan hun sterretje.
In die 2 weken waren er al veel oproepen. Veel te veel. Niet bij me in de buurt en als het enigszins haalbaar was voelde ik me nog niet klaar. Tot ik donderdag een dringende oproep zag voor Gent. Ik voelde dat ik deze moest aannemen.
Ik voelde me als een vogel die angst had voor de eerste vlucht. Zou ik dat wel kunnen? Zou ik niet heel hard tegen de grond smakken... ? Omdat het mijn eerste keer was voor Boven de Wolken, vroeg ik of er iemand was die ik kon volgen. Zo kon ik stoppen als het teveel zou zijn. Gelukkig was er een collega bereid om me mee te nemen.
Vrijdagochtend was het dan zo ver. Aangekomen in het UZ Gent verdwenen alle zenuwen. Het was een ijskoude ochtend, maar vanbinnen voelde ik me warm. Er brandde een vuurtje in me dat ik wou delen.
Nadat we de ouders nog even alleen hadden gelaten met hun kleine meid was het aan ons van haar te ontmoeten.
Daar was ze dan: S. Een klein meisje van nog geen 24 weken. Wat zag ze er mooi uit. Lekker warm ingeduffeld, perfect als ze was met alles er op en er aan. Nog in dezelfde houding als toen ze deze wereld verlaten heeft. Heel fragiel, maar tegelijk ook heel sterk. Ze heeft gevochten, maar het was alsof ze zei “sorry, ik kan niet meer.”
Samen met mijn collega namen we foto’s van de kleine meid. Tot in de kleinste details, zodat de ouders zich kunnen blijven herinneren hoe perfect hun meisje wel was.
En ja, op een bepaald moment had ik het heel erg moeilijk. De liefde die de mama had voor haar dochtertje maakte zoveel bij me los dat het even te veel werd. Ik ben ook maar een mens,...en een mama. Ik dacht terug aan dat vuurtje in me en ging weer verder.
Het was zo mooi om dit te kunnen doen voor deze lieve mensen. Ik hoop dat ik hen een deel van dat vuurtje in me heb kunnen geven. Ze verdienen het.
En hoewel ik vandaag ook zeker en vast verdriet heb gevoeld, is dat niet het gevoel dat overheerst. Ik voelde vooral liefde, warmte en dankbaarheid.
Dank je S. lief klein sterretje, dat ik je heb leren kennen en dat je me geholpen hebt om te groeien in dit leven. Ga nu maar schitteren hierboven.
Het werd een mooie dag vandaag.
Wil je meer informatie over wat de organisatie Boven De Wolken doet? Neem zeker een kijkje op de website: www.bovendewolken.be We kunnen alle steun gebruiken!