Lieve Ellie
Begin juli kreeg ik een mailtje van je mama in mijn inbox. Ze wenste graag meer info over een kraamreportage. We hadden een weekje later een heel fijn kennismakingsgesprek. We mailden nog wat heen en weer en begin augustus kreeg ik bevestiging dat ze mij ook als doula wensten!
We spraken nog eens af om de geboortewensen te bespreken en je ouders beter te leren kennen.
Eind augustus kreeg ik een ongerust mailtje van je mama. Bij de laatste echo had de gynaecoloog gezien dat je in stuit lag en werd er over een keizersnede gesproken. Je mama wou zo graag natuurlijk bevallen, dus was ze hier niet echt voor te vinden. Ik stelde haar gerust dat er nog tijd was en er nog natuurlijke middelen waren om jou plaats te geven zodat je kon draaien.Ik raadde haar ook aan een meer gespecialiseerde gynaecoloog op te zoeken zodat ze de juiste informatie kreeg over een al dan niet mogelijke stuitbevalling.
We zagen elkaar snel terug voor een stuitconult en ik toonde haar oefeningen die ze kon doen om je zoveel mogelijk plaats te geven in de buik. Ze beloofde deze ook thuis te herhalen en ook met de moxa-sticks ging ze naarstig aan de slag.
Helaas bleef jij met je billen naar beneden zitten. Je mama plande een versie om je uitwendig te draaien, maar die mislukte. Het was duidelijk dat je geen kleine baby was, maar je mama zag een stuitbevalling volledig zitten.
Jammergenoeg kreeg je mama in de laatste weken zwangerschapsvergifiting. Even werd nog getwijfeld voor een natuurlijke bevalling, maar toen de situatie ernstiger werd, gingen je ouders toch voor een keizersnede. En terecht! Je mama was ontgoocheld, maar ze had er echt wel alles aan gedaan. De natuur had de beslissing in haar plaats gemaakt.
8 oktober, de dag dat je exact 40 weken was ontmoette ik je ouders op het verloskwartier. In een andere sfeer dan ik gewoon ben, maar met hetzelfde doel. Naarmate de uren voorbij gingen werd je mama zenuwachtiger. Logisch ook, ze zou je eindelijk ontmoeten! Je papa kon zijn zenuwen goed de baas tot in het wachtkamertje voor het ok. Ik probeerde hem zoveel mogelijk gerust te stellen.
Het was eerst nog helemaal niet zeker dat ik bij je ouders mocht blijven. Tot de allerlaatste minuut was mijn positie onzeker. Ik raakte er helemaal moedeloos van. Gelukkig nam de gynaecoloog (met wie ik al verschillende bevallingen gedaan had) het voor me op. Dankzij haar mocht ik mee in het OK (Eeuwig dank!). Ik mocht plaatsnemen achter je papa waar ik heel goed kon zien hoe je geboren werd. De gynaecoloog tilde je op en moest even bekomen van je gewicht.
Jij wist het allemaal even niet meer, maar werd meteen bij je mama gelegd die je na al die tijd eindelijk kon voelen. Je ouders waren ZO ontzettend blij en opgelucht je te zien.
Bij de medische testen werd duidelijk dat je een grote baby was. Maar liefst 4,795 kilogram en minstens 54cm! (Je beentje was niet eens volledig uitgestrekt)
Daarna mocht je meteen terug naar mama’s veilige armen. Je kwam er direct tot rust.
Lieve Ellie,
De tijd dat je in je mama’s buik zat was bij momenten heel spannend. Lange tijd wisten we niet op welke manier je ter wereld zou komen. Wat ben ik blij dat je uiteindelijk toch veilig, gezond en wel het daglicht zag. Je bent een grote brok liefde en zachtheid, zoveel is zeker. Je zult je ouders vast en zeker nog mooie momenten bezorgen. Geniet er samen met hen van!
Liefs,
Caroline