Dat niet alles altijd volgens plan verloopt heb ik de afgelopen maanden mogen ondervinden. Bij mijn zoontje was het niet gelukt om langer dan 12 weken borstvoeding te geven. Ik wist van niet beter dus had ik er ook vrede mee. Bij mijn dochter zou ik het echter anders aanpakken en met alle kennis die ik op 3 jaar tijd vergaard had startte ik aan het borstvoedingsavontuur. Mijn doel was minstens 6 maand maar liefst nog veel langer.
Helaas... al van bij het begin was het niet makkelijk. Stuwing, te hoge melkproductie, slecht aanhappen, onrustige baby, spruw, windpokken,... allemaal factoren die de rooskleurige kraamtijd donkerder kleurden. Ik kolfde af en toe tussendoor om zelf wat rust te krijgen. Ons dochter was een huil- nee, KRIJSbaby die elke dag alleen in de draagdoek kon getroost worden.
Na een tijdje ontdekten we dat er wel eens sprake kon zijn van een koemelk-eiwit-allergie en dat ze ook soja niet kon verdragen. Dus ging ik op dieet, want ik wou natuurlijk het beste voor m'n kind... Een paar weken hield ik het vol tot dochterlief de borst weigerde... Ik bleef op dieet en kolfde af. Omdat ik hier bijna zelf aan onder door ging stapte ik over op flesjes hypoallergene melk om eens te proberen. Dit verdroeg ze veel beter, alleen werd de eczeem niet beter en had ze stoelgangproblemen. Ik bleef ondertussen afkolven.
Uiteindelijk bleek dat er in de hypoallergene melk ook nog soja en pinda zat en dat ze daar ook niet goed op reageerde. Dus overgestapt op een ander type melk. Zei ik al dat ik ondertussen bleef afkolven? De vriezer begon vol te raken met moedermelk...want ze zou misschien toch nog eens aanhappen en ooit niet meer allergisch zijn...
Toen ze 4,5 maand was dacht ik "laat ons nog eens proberen om haar de borst te geven" en wonder boven wonder. Ze hapte aan! Heel onrustig weliswaar, maar ze dronk van de borst! Vol ongeloof keek ik ze aan. Ik begreep er niks meer van.
Misschien moest ik terug op dieet dan? Misschien kon ik toch nog borstvoeding geven?
Deze gedachten werden al snel teruggedreven toen ze de dag nadien begon te krijsen van de pijn. Nee. Dit wil ik haar niet aandoen. Dit is het niet waard.
Ik besloot om nog 1 keer de borst te geven. Nog één keer zouden we samen van het moment genieten. En dat moment liet ik vastleggen door Claire Corty tijdens een borstvoedingsfotoshoot. Het was heel emotioneel, maar tegelijk ook mooi.
Als ik nu de foto's terug bekijk zie ik geen pijn of verdriet om wat er niet meer is, maar geluk om wat er wèl was. Het gevoel van gefaald te hebben is veranderd naar een gevoel van trots.
Trots op mijn dochter en op mezelf. Trots op ONS, want wij zijn een team.