Kom we gaan naar Oostende
“Gaat het?” vroeg Benjamin toen hij me voor de zoveelste keer geconcentreerd hoorde ademen. Het was 3u ’s nachts en we liggen allebei wakker in de kamer van onze B&B. Omdat ik heel graag in Oostende wou bevallen hadden we op zaterdagochtend last minute een Bed en Breakfast geboekt in de buurt. Al sinds vrijdagnamiddag had ik regelmatig terugkerende krampen gekregen. Mochten de weeën opnieuw stilvallen zoals enkele dagen geleden, dan hadden we toch nog een heerlijk weekendje met z’n tweeën doorgebracht. En als het deze keer zou doorzetten, moesten we niet ver rijden. Een top-plan!
Nu is het voor echt
Een half uur later komen de weeën om de 5 minuten en besluiten we om rustig te vertrekken naar het St-Jan ziekenhuis (H. Serruys) te vertrekken. We pakken onze spullen bij elkaar en laten nog een kort briefje achter voor de eigenares van de B&B.
Wanneer ik rond 4u30 aan de monitor lig zijn de weeën stilgevallen. Ik ben ontgoocheld en voel me gefrustreerd. Hoewel ik weet dat het komt door verandering van omgeving, voelt het als een vorm van falen. Wanneer Kathy (onze doula) een uurtje later aankomt verontschuldig ik me dat ik al zo vroeg gebeld heb, maar langs de andere kant ben ik gerustgesteld dat ze er al is. We praten over dingen die niks te maken hebben met bevallen en ik krijg een deugddoende voetmassage. We hebben nog niet ontbeten en besluiten een wandeling te maken door de stad. Het is nog donker wanneer we vertrekken. Ik krijg mijn jas nog maar amper dicht met die dikke buik. We houden niet op met babbelen en de sfeer tussen ons drietjes is heel ontspannen. Alsof we gewoon aan het kuieren zijn door de stad.
Van slappe lach tot 5cm
Na een korte strandwandeling en een ontbijt bij de plaatselijke bakker keren we terug naar het ziekenhuis in het vroege ochtendlicht. Ondertussen zijn de weeën terug gekomen. De slappe lach die ik onderweg kreeg zal daar zeker voor iets tussen zitten. Terug op de kamer rusten we wat tot er op de deur geklopt wordt. Een bekend gezicht stapt de kamer binnen ! Het is vroedvrouw Anneleen die ik ken van mijn vrijwiligerswerk bij Boven De Wolken. Wat ben ik blij haar te zien! Na een korte check blijkt dat de wandeling geloond heeft. Ik heb een kleine 5cm. Jammer genoeg heb ik nog steeds niet genoeg weeën om vlot ontsluiting te krijgen. We proberen wat te rusten op de kamer. Tegen de middag worden mijn vliezen gestript en krijgen we toestemming om nog eens gaan wandelen.
Voor het laatst naar zee
Vlak na ons vertrek krijg ik opnieuw regelmatig weeën. Sterker dan voordien en ik moet af en toe stoppen om ze geconcentreerd weg te ademen. We lopen tot aan de zee. Het water dat zachtjes aanspoelt roept me. Ik moet nog even met blote voeten het water voelen. Benjamin en Kathy blijven veilig aan de kant en laten me doen. Wat is het heerlijk om het koude water te voelen. Ik neem het moment in me op en geniet. Dit zal de laatste keer zijn dat ik met deze zwangere buik in zee sta. Wat een heerlijk rustgevend gevoel.
Ondertussen is ook onze geboortefotograaf Kathleen ons tegemoet gekomen. Ook zij had “toevallig” een weekendje Oostende geboekt en was al in de buurt. Wat voelde het goed om haar terug te zien. Ik werd overmand door een gevoel van vertrouwen en rust. Mijn team was nu compleet. Dat gevoel had meteen ook effect op mijn weeën. Op de terugweg werden het allemaal veel intenser. Ik moest stoppen om ze op te vangen en moest daarbij ook steun zoeken bij Benjamin. Een vrouw die ons zag staan vroeg bezorgd of ze haar wagen niet moest halen om ons naar het ziekenhuis te brengen. We bedankten vriendelijk want het was net deze wandeling die mijn lichaam nodig had.
De eeuwige 5 centimeter
Aangekomen op de kamer werd ik nog eens onderzocht. Nog steeds 5cm… Dat had ik niet verwacht. Opnieuw was ik ontgoocheld. Gelukkig was ons meisje wel gedraaid en lag ze niet meer als sterrenkijker. Anneleen vertelde me dat haar hoofdje niet in de optimale positie lag voor de baarmoedermond. Ze lag wat scheef waardoor de weeën niet veel effect hadden. En daar schoot onze doulakennis te hulp! Kathy had een Rebozo doek bij waarmee ze met een bepaalde techniek de baby zou proberen helpen om zich juist te zetten. En met effect ! De rebozomassage was ontspannend en pittig tegelijk. Nadien voelden de weeën helemaal anders aan. Ons meisje was goed komen te liggen. De relaxatiebal bracht nu veel verlichting en zorgde voor wat extra beweging in mijn bekken. De geur van lavendel en geranium vulden de kamer.
Na een tijd nam ook nu weer de intensiteit van de weeën af. De vermoeidheid begon door te wegen en ik voelde mijn energie afnemen. Deze “pauze” die mijn lichaam me gaf gebruikte ik om wat op krachten te komen. Ik at iets kleins en las de lieve berichten van de vrouwen die Kathy op de hoogte had gehouden. De foto’s van hun aangestoken kaarsen en de warme aanmoedigingen deden zoveel deugd. De kracht die ik voelde tijdens de mamablessing wakkerde terug aan.
Water gebroken, het water in. Van 6 naar 8cm
Ondertussen zat de dienst van Anneleen er op. Ik nam afscheid en bedankte haar voor haar steun. Na wat overleg besloten we om mijn vliezen te laten breken. Hoewel ik dit op voorhand niet van plan was en ik wist dat alles intenser zou worden, was dat de beste beslissing.
Zoals verwacht werden de weeën al gauw heviger en kwamen ze sneller op elkaar. Ik wou zo graag het relaxatiebad in omdat ik uit mijn doula-ervaring gezien heb hoeveel deugd dat kan doen. Ik moest echter nog eerst in de douche. Lang duurde het gelukkig niet voor ik naar het relaxatiebad kon. Tussen douche en bad werd duidelijk hoe intens het allemaal werd. Eenmaal het bad in voelde ik het warme water wat verlichting geven. Het was echter niet zo veel als ik verwacht had. Terwijl Benjamin zich omkleedde om ook in het water te komen werd ik overvallen door een wee. Vlug riep ik Kathy want ik moest iemand voelen. Ik moest voelen dat ik dit niet alleen hoefde te doen. Mijn hand in de hare, meer had ik niet nodig om tot rust te komen. Niet veel later kwam Benjamin in het bad zitten zodat ik op hem kon steunen. Het was muisstil in de kamer. Het kabbelende water, de zon op mijn gezicht… Hoe idyllisch het ook lijkt, de heftige weeën vertelden me keer op keer dat dit geen welnessresort was. Het water deed veel minder deugd dan ik verwacht had. (Al zou het zonder water nog heviger geweest zijn).
Op een bepaald moment wou ik niet meer verder gaan. Het leek eeuwig te duren en ik kon niet meer. Ik had het gehad en liet het ook merken. De druk van mijn buik verhoogde en na een korte pijnlijke check had ik 8cm. Ik moest het water uit want ik voelde me heel flauw worden. De lange dag en de warmte in de kamer zorgden er voor dat ik een heel lage bloeddruk had.
Komt dit wel goed?
Er werden natte doeken op mijn schouders gelegd die ongelofelijk veel deugd deden. Benjamin bleef me vasthouden en keek met bezorgde blik toe. Ik was veel verzwakt en begon flauw te worden. Ik ging zijdelings op de bank liggen. Amper een paar minuten later voelde ik een druk die ik niet tegen kon houden. Overmand door dat plotselinge gevoel schreeuwde ik het uit want dit was niet te vergelijken met alles wat ik hiervoor had meegemaakt. De vroedvrouw keek en zei met grote ogen “ja, ze is daar !”. Ik moest meteen naar het bevalbad want ons meisje kwam er aan.
De laatste rechte lijn.
Net toen mijn voet het water raakt word ik overvallen door het besef dat dit het moment is waar ik zo lang op gewacht heb. Dat het nu moet gaan gebeuren. In het doorzichtige bad waar ik al 9 maand naar uit keek. Klaar om ons meisje te ontmoeten. Ik heb het al zo vaak mogen meemaken van dichtbij maar nu is het aan mij. Nu is het aan ons want mijn meisje en ik, wij zijn een team. Een team dat samen al tot aan de laatste rechte lijn geraakt is en nu nog alles moeten geven tot aan de finish.
Ook al voel ik de druk heel krachtig opkomen en is het niet tegen te houden, het lukt me niet om alles te geven. ik word overmand door angst van mijn vorige bevalling waar ik een pijnlijke knip aan over hield. Ik denk aan wat komen gaat en verlies de concentratie op wat moet gebeuren. Ik schreeuw het uit. Niet zo zeer van de pijn maar omwille van de angst. Benjamin en Kathy moedigen me aan. Ons meisje schuift millimeter per millimeter op. Zelfs de gynaecoloog staat verstelt hoe traag ze vooruit glijd. Ik ben uitgeput en tussen de weeën door val ik bijna in slaap. Het duurt lang tot de volgende golf er is. De aanmoedigingen hoor ik bijna niet als ik moet persen. De "ring of fire" daarentegen, die voel ik maar al te goed!
Tijdens een lange pauze wijst de vroedvrouw me er op dat ik best mijn hoofd wat meer naar voor houd. De gynaecoloog moedigt me aan en geeft me vertrouwen dat hij niet zal ingrijpen, dat ik niet bang hoef te zijn. En dan kijk ik voor me. Daar zit Kathleen, klaar met haar camera om de geboorte vast te leggen. Ik kijk haar aan en ze knikt met een kleine lach…zo een die zegt dat het goed komt. Op dat moment krijg ik een wee die nog krachtiger is dan de vorige. Ik buig m’n hoofd en volg de oerkracht die in me op komt. Het is stil en hoor alleen maar geruis op de achtergrond. Nu gaat het goed vooruit. Dit is wat we moeten doen. Tussendoor praat ik tegen ons meisje en moedig haar ook aan.
Enkele ogenblikken later komt haar hoofdje en meteen ook de schouders en de rest van haar lichaam tevoorschijn. ik strek mijn armen uit, neem haar aan en leg haar op mijn borst terwijl de zon ons bedekt met een van haar mooiste stralen. De ontlading is enorm. De lange dag, de uitputting en alle emoties van de afgelopen maanden overvallen me. Alle weerstand valt weg. Het is me gelukt… Het is ONS gelukt! Op de manier die ik voor ogen had, met het beste team rondom me die ik me maar kon wensen.
Halve lotus, het navelstrengmoment
Een tijdje later komt de placenta er aan. We kozen voor een halve lotusgeboorte. Dat wil zeggen dat de navelstreng pas wordt doorgeknipt wanneer de placenta ook geboren is. Ook al hoor ik de gynaecoloog tegen de vroedvrouw zeggen dat dit geen medische meerwaarde biedt, we houden voet bij stuk en laten het zo gebeuren. Pas als we op de kamer zijn en alles rustig is komt de schaar tevoorschijn. Maar eerst zingen we een lied terwijl Benjamin, Kathy en ik onze dochter vastnemen. We leggen elk een hand op haar kleine lijfje en zingen samen “Handen houden je vast”. Dit lied hebben we ook tijdens mijn mamablessing gezongen. Ik had het stiekem afgesproken met Kathy. Benjamin was diep ontroerd door dit mooie gebaar. Na het lied knipte hij de navelstreng door. Ons meisje bleef de hele tijd rustig en merkte er niet veel van. Ze werd op een zachte manier gescheiden van het orgaan dat haar 9 maanden in leven had gehouden in de best mogelijke omstandigheden. Een orgaan dat haar nog tot na de geboorte alle voedingsstoffen bleef doorsturen. Op die manier kreeg ze, zelfs nog voor ze een naam had, de beste start die we haar konden geven.
Diezelfde avond nog beslisten we om ons meisje Eline te noemen. Het betekent “schitterend, stralend” maar ook “Kind van de zon”. Geen betere naam voor het kindje dat besloot op een rustige, zonnige zondag in September ter wereld te komen.
B E D A N K T
Ik weet niet hoe ik het had kunnen doen zonder dit top-team rond me:
Benjamin, je hield me voortdurend vast. Geen seconde heb ik me alleen gevoeld door jouw zachte aanraking. Je geloofde in me tijdens de hele bevalling. Je sprak me moed in zonder woorden en gaf me de kracht om door te gaan. Als iemand me vraagt wat ware liefde is, dan ben jij dat voor mij. Bedankt !
Kathy, mijn lieve doula Kathy. Vanaf het moment dat we elkaar leerden kennen voelde ik me goed bij je. Je hielp me doorheen een turbulente zwangerschap vertrouwen krijgen in mijn lichaam en mijn kindje. Vertrouwen dat zich weerspiegeld heeft in een droombevalling. Bedankt !
Kathleen, toen jij kwam aangewandeld op het strand was mijn team compleet. Je straalde vertrouwen uit en gaf ons niet alleen prachtige herinneringen door je foto's, maar ook een nieuwe vriendschap. Je bent een topvrouw, als mens en als fotograaf. Bedankt !
Het team van Serruys, in mijn ogen is er nergens een betere begeleiding mogelijk. Speciaal voor jullie kwam ik naar Oostende en daar ben ik niet in teleurgesteld. Anneleen, Elke, mijn gynaecoloog en alle vroedvrouwen die me tijdens de eerste dagen hielpen met de borstvoeding, Bedankt !
Mijn lieve collega's, zowel de doula's als bij Gloednieuwe Mama, wat ben ik dankbaar dat ik omringd ben door fantastische vrouwen als jullie. De kracht die ik ervaarde vanop afstand deed wonderen. Pas dan besef je hoe waardevol vriendschap en liefde is en wat ze daadwerkelijk bergen kan verzetten. Bedankt !