Mijn bevallingsverhaal Eline
Kom we gaan naar Oostende
“Gaat het?” vroeg Benjamin toen hij me voor de zoveelste keer geconcentreerd hoorde ademen. Het was 3u ’s nachts en we liggen allebei wakker in de kamer van onze B&B. Omdat ik heel graag in Oostende wou bevallen hadden we op zaterdagochtend last minute een Bed en Breakfast geboekt in de buurt. Al sinds vrijdagnamiddag had ik regelmatig terugkerende krampen gekregen. Mochten de weeën opnieuw stilvallen zoals enkele dagen geleden, dan hadden we toch nog een heerlijk weekendje met z’n tweeën doorgebracht. En als het deze keer zou doorzetten, moesten we niet ver rijden. Een top-plan!
Nu is het voor echt
Een half uur later komen de weeën om de 5 minuten en besluiten we om rustig te vertrekken naar het St-Jan ziekenhuis (H. Serruys) te vertrekken. We pakken onze spullen bij elkaar en laten nog een kort briefje achter voor de eigenares van de B&B.
Wanneer ik rond 4u30 aan de monitor lig zijn de weeën stilgevallen. Ik ben ontgoocheld en voel me gefrustreerd. Hoewel ik weet dat het komt door verandering van omgeving, voelt het als een vorm van falen. Wanneer Kathy (onze doula) een uurtje later aankomt verontschuldig ik me dat ik al zo vroeg gebeld heb, maar langs de andere kant ben ik gerustgesteld dat ze er al is. We praten over dingen die niks te maken hebben met bevallen en ik krijg een deugddoende voetmassage. We hebben nog niet ontbeten en besluiten een wandeling te maken door de stad. Het is nog donker wanneer we vertrekken. Ik krijg mijn jas nog maar amper dicht met die dikke buik. We houden niet op met babbelen en de sfeer tussen ons drietjes is heel ontspannen. Alsof we gewoon aan het kuieren zijn door de stad.
Van slappe lach tot 5cm
Na een korte strandwandeling en een ontbijt bij de plaatselijke bakker keren we terug naar het ziekenhuis in het vroege ochtendlicht. Ondertussen zijn de weeën terug gekomen. De slappe lach die ik onderweg kreeg zal daar zeker voor iets tussen zitten. Terug op de kamer rusten we wat tot er op de deur geklopt wordt. Een bekend gezicht stapt de kamer binnen ! Het is vroedvrouw Anneleen die ik ken van mijn vrijwiligerswerk bij Boven De Wolken. Wat ben ik blij haar te zien! Na een korte check blijkt dat de wandeling geloond heeft. Ik heb een kleine 5cm. Jammer genoeg heb ik nog steeds niet genoeg weeën om vlot ontsluiting te krijgen. We proberen wat te rusten op de kamer. Tegen de middag worden mijn vliezen gestript en krijgen we toestemming om nog eens gaan wandelen.
Voor het laatst naar zee
Vlak na ons vertrek krijg ik opnieuw regelmatig weeën. Sterker dan voordien en ik moet af en toe stoppen om ze geconcentreerd weg te ademen. We lopen tot aan de zee. Het water dat zachtjes aanspoelt roept me. Ik moet nog even met blote voeten het water voelen. Benjamin en Kathy blijven veilig aan de kant en laten me doen. Wat is het heerlijk om het koude water te voelen. Ik neem het moment in me op en geniet. Dit zal de laatste keer zijn dat ik met deze zwangere buik in zee sta. Wat een heerlijk rustgevend gevoel.
Ondertussen is ook onze geboortefotograaf Kathleen ons tegemoet gekomen. Ook zij had “toevallig” een weekendje Oostende geboekt en was al in de buurt. Wat voelde het goed om haar terug te zien. Ik werd overmand door een gevoel van vertrouwen en rust. Mijn team was nu compleet. Dat gevoel had meteen ook effect op mijn weeën. Op de terugweg werden het allemaal veel intenser. Ik moest stoppen om ze op te vangen en moest daarbij ook steun zoeken bij Benjamin. Een vrouw die ons zag staan vroeg bezorgd of ze haar wagen niet moest halen om ons naar het ziekenhuis te brengen. We bedankten vriendelijk want het was net deze wandeling die mijn lichaam nodig had.