Lieve Matteo,
Mijn naam is Caroline en ik ben de doula van je ouders. Dus ook een beetje jouw doula. Sinds je mama en papa me contacteerden keek ook ik heel erg uit naar je komst.
Je hebt ons wel laten wachten he? Je werd verwacht op 16 januari, maar blijkbaar zat je daar nog veel te goed in mama’s buik. Ik kan je geen ongelijk geven hoor. Eigenlijk ben ik je zelfs dankbaar, want ik was goed ziek in de periode dat je verwacht werd. Ik was ook heel bang dat ik er niet bij ging kunnen zijn. Gelukkig was dat niet het geval.
In de weken voor je geboorte “rommelde” het al goed bij mama. Voorweeën, indalingspijnen,... allemaal tekenen dat het niet zo heel lang meer zou duren. Toen je er op 16 januari nog niet was vertelde de gynaecoloog aan je ouders dat hij mama zou inleiden als je er nog steeds niet zou zijn op 22 januari. Dat wou mama natuurlijk niet. En blijkbaar heb je dat gemerkt, want op vrijdag 20 januari kwam er van alles op gang bij je mama. Je mama en ik hadden veel contact met elkaar en ik had al zo’n voorgevoel dat je wel vanzelf zou komen. En ja hoor. Die vrijdagavond om 20u30 kreeg ik een telefoontje van je mama om te zeggen dat haar water druppeltjesgewijs gebroken was. Ik was even gaan slapen dus kleedde ik me snel aan (ik kon toch niet in mijn pyjama naar je toe hé). Toen ik in de auto zat op weg naar Veurne kreeg ik een telefoontje van je papa. Hij vertelde me dat de weeën zo snel op elkaar volgden, dat hij al met mama naar het ziekenhuis ging vertrekken.
Toen ik daar aankwam om 22u, lieten ze me niet meteen door op de spoedafdeling. Je papa is me dan gelukkig komen halen. Ik zag meteen dat je mama al veel pijn had en de weeën heel snel kwamen. Mama had toen 2cm.
Ik toonde je papa enkele trucjes om de pijn bij mama te verzachten. Het hielp wel een beetje, maar mama had niet veel tijd om te recupereren.
Een uurtje later, rond 23u30 kwam vroedvrouw Veerle nog eens controleren. Met jou was alles in orde en mama had 4cm! Wat ging het vlug!
Mama heeft nog geprobeerd de pijn te verzachten door in de douche en in bad te gaan, maar het hielp niet. De weeën kwamen zo snel na elkaar dat ze geen tijd meer had om te recupereren. Om middernacht vroeg ze dan ook om een epidurale en gelukkig werd die snel gegeven. Ondertussen wachtte ik samen met je papa geduldig in de kamer tot je mama terug was.
20 minuutjes later was ze terug op de kamer en zag ze er al helemaal anders uit. Ze had geen pijn meer en voelde zich heel erg opgelucht. Na een kleine check werd vastgesteld dat mama al 6cm had. Wat een sterke mama heb je toch! Veerle de vroedvrouw raadde ons allemaal aan om eventjes te rusten. Papa ging vlug even naar huis om wat te eten en ik bleef bij je mama zodat ze niet alleen was en ik haar kon helpen indien nodig.
Amper een uurtje later om 1u20 had je mama de 10cm die nodig waren om je op de wereld te brengen. Oh-oh, je papa was nog niet terug. Ik belde hem op en vertelde hem dat mama 10cm had en dat hij maar best snel terug zou zijn.
Samen met je mama ging ik naar de verloskamer waar je zou geboren worden. Ik zag wat angst in de ogen van je mama en ze bevestigde dat ze nu wel een beetje bang was. Ik nam haar hand, sloot mijn ogen en samen baden we voor een goede afloop. Dat iedereen die hier was zou mogen gezegend worden zodat je gezond en wel op deze wereld zou komen. Toen ik klaar was met bidden keek ik je mama aan en zag dat de angst had plaats gemaakt voor zelfvertrouwen. Ze straalde! Niet veel later kwam je papa er aan. De laatste fase kon beginnen. Je papa kuste je mama nog even op haar voorhoofd voor ze ging persen. Al bij de eerste duw werd duidelijk dat je volledig klaar was. Veerle belde de gynaecoloog op die je zou opvangen.
Je mama was een echt perstalent ! Elke keer duwde ze je een beetje verder. Je papa kon zijn ogen niet geloven en keek vol bewondering toe. Hij werd er stil van en trok soms wel heel grappige gezichten. Hij was een beetje zenuwachtig denk ik...
Amper een kleine 20 minuten later was het dan zo ver. Mama gaf nog een laatste keer alles wat ze kon en daar was je dan! Op 21 januari werd je geboren om 2u in de nacht. Met een zachte schreeuw zette je je longen open. Je mama en papa waren op slag verliefd op je. Ze waren ontroerd en vertederd, opgelucht en gelukkig dat ze je ein-de-lijk konden vasthouden. Ikzelf pinkte ook een traantje weg...
Een minuutje later kwam de gynaecoloog er aan. Het was trouwens dezelfde gynaecoloog die ook je mama ter wereld heeft gebracht. Hij was te laat voor je geboorte, maar nog op tijd om je mama te verzorgen. Die wist helemaal niet meer wat er gebeurde om haar heen en was alleen maar met jou bezig. De kamer was gevuld met liefde. Je papa zei nog dat hij trots was op je mama. En terecht! Je hebt fantastische ouders, kleine man.
Lieve Matteo, wat ben ik je ouders dankbaar dat ik hier bij mocht zijn. Dat ik als doula samen met hen dit avontuur heb kunnen beleven. Dat ik als geboortefotograaf de eer had om de eerste momenten van je leven vast te leggen.
Matteo, je bent een geschenk van God, een geschenk voor je ouders.
Je was het wachten meer dan waard!
Liefs,
Caroline