Lieve Eléonore,
Zaterdag 23 december begint jouw geboorteverhaal. Eigenlijk werd je een weekje vroeger verwacht, maar zo gaat dat nu eenmaal. Een uitgerekende datum is eigenlijk maar een verwachte periode waarin jij jouw moment gekozen hebt. Hoewel je ouders het niet erg zouden gevonden hebben om nog even tot na Kerst op je te wachten, was ik vooral opgelucht dat je kwam op een dag zonder sneeuw of verkeersellende.
In de namiddag kreeg ik bericht van je mama dat ze al enige tekenen kreeg die er op wezen dat je er binnenkort aan zou komen. Die avond ging ik zoals gewoonlijk vroeg slapen in de hoop nog enkele uurtjes slaap mee te pikken alvorens ik op pad moest. Helaas, ik was amper in slaap gevallen toen je mama me belde. Ze vertelde me dat ze op weg waren naar het ziekenhuis omdat ze regelmatige weeën had. Ik wist genoeg en maakte me klaar. Toevallig kwam ik om 23u23 aan op de spoedafdeling.
Je mama wou graag bevallen in “Le cocon”, een afdeling van het Erasmus ziekenhuis dat volledig gericht is op natuurlijke bevallingen. Tot haar grote spijt moest ze echter eerst op de gewone afdeling materniteit verblijven tot ze een preventieve dosis antibiotica gekregen had. Men wou ook zeker zijn dat ze wel in arbeid was zodat men niemand voor niks zou opbellen... 2cm en regelmatige weeën volstonden blijkbaar niet.
Hoe onaangenaam de sfeer op de materniteit ook was, je ouders deden er alles aan om zo goed mogelijk te ontspannen. Een rustig muziekje op de achtergrond, gedimde lichten, geleide meditatie, je papa die je mama met veel liefde masseerde,... Alles zorgde ervoor dat de weeën steeds sterker opkwamen. Naarmate de tijd verstreek werd je mama steeds onrustiger. Pas na 3u konden we naar Le Cocon verhuizen. Het was grappig om te zien hoe je mama plots recht sprong toen de vroedvrouw vroeg of ze klaar was om naar boven te gaan.
Eenmaal aangekomen in Le Cocon, snapte ik volledig waarom je mama zo graag hier wou bevallen. Je ouders werden er vriendelijk ontvangen in een heel ruime kamer. Geen ziekenhuisbed maar een gewoon tweepersoonsbed met matras en kussens. Op het plafond verscheen een soort sterrenhemel terwijl de kamer verlicht werd door een zoutlamp en gedimde lichten. Hoewel de kamer fysiek nog niet was verwarmd, hing er een heel aangename rustgevende warme gloed. De vroedvrouw was zacht en kalm en luisterde naar je mama. Zij wou graag weten hoe ver ze al was en kreeg het heuglijke nieuws dat ze al 5cm had. Tussen de weeën door trok ze haar bikini aan en nam plaats in het bad.
De oxytocine bubbel waar je mama zo’n nood aan had werd in een mum van tijd opnieuw gecreëerd door de aangename lichten, de muziek en natuurlijk ook de liefdevolle aanrakingen en aanmoedigingen van je papa.
Rond kwart voor drie werden de weeën intenser waardoor het steeds moeilijker was om te ontspannen. Ook de vermoeidheid begon stilletjes aan door te wegen. En zoals het vaak gaat, werd het net op dat moment net heviger. Je mama gaf aan dat ze druk voelde en wist niet meer welke houding aan te nemen om de weeën op te vangen. Ze stapte het bad uit en zocht steun bij het touw naast het bed. Je papa ondersteunde mentaal maar ook fysiek zodat ze al haar kracht kon gebruiken om je naar buiten te begeleiden.
Er werd gecontroleerd en er was nu 9,5cm. De persweeën volgden elkaar snel op. Ondertussen was de vroedvrouw die je mama begeleid had tijdens de zwangerschap ook aangekomen. Je mama ging op handen en knieën zitten en gaf zich helemaal. De oerkracht die in haar naar boven kwam vulde de kamer. Je papa liet haar geen seconde los. Ook niet wanneer ze voor de laatste persweeën zijdelings op bed ging liggen. De handen verstrengeld in elkaar toen je hoofdje tevoorschijn kwam. De blik van opluchting op je ouders’ gezicht toen ze je zagen zal ik nooit vergeten. Het ergste was voorbij. Nog één keer gaf je mama alles wat ze had en werd ook de rest van je lichaam geboren.
Op 24 december om 3u10 sloten je mama en papa je in hun armen, stralend van geluk. Alles was op slag vergeten toen ze je aankeken. Je huilde zachtjes en werd op het warme lichaam van je mama gelegd.
Pas toen de navelstreng niet meer pulseerde werd deze afgebonden en mocht je papa de verbinding verbreken.
De rust keerde terug in de kamer en opnieuw nam liefde de bovenhand. Je ouders namen elkaars hand en dankten de Heer voor het nieuwe wonder dat ze hadden mogen ontvangen. Een adembenemend mooi moment.
Na een klein uurtje nam ook papa je voor het eerst in zijn armen. Je werd gewiegd, gemeten en gewogen en dronk nadien voor het eerst aan de borst.
Rond 5u nam ik afscheid. Ik reed naar huis met een ontzettend warm gevoel en liet een kamer vol liefde achter.
Lieve Eléonore,
Jouw geboorte vastleggen was een hele eer voor me. Het was erg bijzonder om je ouders te hebben kunnen volgen in hun weg naar de eerste ontmoeting met jou. Aan liefde en warmte zal je geen gebrek hebben, dat weet ik zeker. Je ouders twijfelden nog heel even over een naam, maar hebben uiteindelijk voor Eléonore gekozen wat “God is licht” betekent. En hoe toepasselijk, want je kwam ter wereld tijdens de donkerste dagen van het jaar. Laat je lichtje nu maar verder schijnen bij de mensen rondom jou.
Welkom op deze wereld, Eléonore !
Liefs,
Caroline