Lieve Liss,
Op skilatten zoevend door de sneeuw, hoog in de bergen... Daarover ging mijn mooie droom toen de telefoon plots rinkelde. Het was vier uur ‘s nachts en ik deed mijn best om zo fris mogelijk te antwoorden. Het was je papa. Hij wist me te vertellen dat je mama’s vliezen een paar uur geleden gebroken waren en ze ondertussen regelmatige weeën had. Ik maakte me onmiddellijk klaar en dankzij de timing was er geen verkeer en kwam ik een dik uur later aan in Duffel.
Je mama wandelde rustig rond doorheen de woonkamer en de keuken en ademde de weeën weg. Je papa hielp haar zo goed mogelijk door tegendruk te geven op de rug en haar te knuffelen wanneer ze daar nood aan had. De muziek op de achtergrond zorgde voor een heel serene sfeer in huis.
Je mama nam nog een ontspannende douche en rustte in de zetel. Rond 8u30 werd er 6cm vastgesteld en werd het moeilijker om een goede houding te vinden. Je ouders besloten om naar het ziekenhuis te vertrekken. Onderweg van de parking naar de verloskamer ving je mama heel moedig nog enkele weeën op. Heel rustig in de armen van je papa.
Eens aangekomen in de kamer luisterden we naar je harttonen, die helemaal prima waren. Ook jij deed het heel goed. Dankzij het bad en het rondwandelen was de opening op amper anderhalf uur tijd 2 cm gevorderd. Je mama had rond 12u30 een mooie 9 cm! Jij moest wel nog een kwart slag draaien om perfect te liggen, maar alles ging prima.
Een uurtje later kwam de gynaecoloog langs en stelde vast dat er nog steeds 9cm was en een boordje. Dat “boordje” zal je mama niet snel vergeten denk ik, want dat bleef uren staan. Ze probeerde van alles om toch maar de volle 10cm te krijgen, maar tevergeefs. Een dikke twee uur later werd er lichtjes bij gestimuleerd om het vervelende boordje weg te krijgen. Nog eens twee uur later kreeg je mama het verdict dat het er nog steeds was. De synto* werd verhoogd en het boordje werd wel dunner, maar bleef staan. Je mama raakte stilaan uitgeput en ook je papa was heel moe geworden. Hij had je mama de hele tijd ondersteund, haar handen vast gehouden en samen met haar op de gang gewandeld. Zonder veel woorden wist hij perfect wat hij moest doen.
Om 17u30 kreeg je mama een epidurale. Niet omdat ze de pijn niet meer aan kon, maar omdat ze op was. Doodop, van de vele weeën weg te blazen. Nu kon ze wat rusten in de hoop dat het boordje volledig zou verstrijken. Helaas, twee uur later was het er nog steeds.
Jouw mama mocht rond 21u30 beginnen persen. Eindelijk was er de langverwachte 10 cm! Jammer genoeg zat jij nog redelijk hoog. Ondanks de “happy socks” en de vele aanmoedigingen lukte het maar niet om je te laten zakken. Je kreeg het steeds moeilijker zo bleek uit de harttonen en de gynaecoloog nam geen enkel risico. Hij bracht het operatiekwartier op de hoogte en maakte alles in gereedheid voor de keizersnede. Ik zag dat je mama heel erg ontgoocheld was na al het harde werken, maar tegelijk wist ze ook wel dat ze er alles aan gedaan had. Eindelijk zou ze je ontmoeten !
Ik was dankbaar dat ik mee mocht naar het OK. Ik hield ondertussen je vader (die er ook bijna door zat) gezelschap en keek toe hoe je geboren werd. Daar was je dan met een vinnig schreeuwtje. De gynaecoloog toonde je trots aan je mama die maar al te blij was dat ze je zag. Je mocht meteen je mama ontmoeten en de vroedvrouw legde je op haar borst. Na een de kennismaking mocht je in de armen van papa waar je tot rust kwam. Wat was hij fier! Fier op zijn mooie dochter die hij eindelijk kon voelen. Doorheen het steriele mondmasker kwam een warme lach tevoorschijn. Hij was op slag verliefd.
Terwijl men je mama goed verzorgde, gingen we terug naar het verloskwartier. Jij in de armen van je papa die helemaal herleefde. De vermoeidheid had plaatsgemaakt voor een lading aan liefde en geborgenheid. Geen seconde gleed zijn blik van je af. Ook niet toen je gemeten en gewogen werd.
Nadien nam hij je liefdevol op de borst en fluisterde je lieve woorden toe. Na een tijdje werd je rustig. Je verwachtte waarschijnlijk iets minder borsthaar hé. Ook voor jou was het een lange dag geweest.
Na een klein uurtje kwam je mama terug op de kamer. Ze nam je in haar armen en bekeek je vol verwondering aan. Wat zagen je ouders er gelukkig uit!
Ik nam afscheid van hen en was opgelucht dat alles goed was afgelopen. Jullie hebben het alle drie fantastisch gedaan!