Lieve Elian,
Toen je ouders me meer info vroegen over een doulabegeleiding had ik zelf ook nog een baby’tje in mijn buik. Je mama was 8 weken na mij uitgerekend en dat leek me genoeg om ja te zeggen op de vraag of ik hun doula wilde zijn. Ik kende je ouders al een tijdje en het was heel fijn om samen met je mama zwanger te zijn. Je ouders noemden je de hele tijd Kruimeltje, ook al zou je blijven groeien tot een èchte baby.
Je had het naar je zin in de buik en bleef langer zitten dan verwacht. Toen er sprake was van een inleiding deed je mama er alles aan om dit te vermijden. Ik deed moxatherapie bij haar, ze dronk liters thee, ging naar de accupunctuur, maar niks hielp. Op de uiterste datum gingen je ouders toch naar het ziekenhuis voor een inleiding. Gelukkig gebeurde dit op een zachte manier. Zoals afgesproken, zakte ik die ochtend af naar het ziekenhuis.
Je mama had lichte weeën en samen met je papa ondersteunden we haar. De synthetische oxxytocine konden we even uitstellen tot rond de middag toen ze toch al 5cm had. Jammer genoeg was er 3u later nog steeds niet veel vordering en kreeg je mama een infuus met synto. Zoals verwacht werd alles al heel snel een stuk intenser. Lachen zat er niet meer in en je mama deed haar uiterste best om de pijn te verbijten. Ik herinner me nog hoe je papa over haar hoofd wreef om haar gerust te stellen, maar ze daar amper op kon reageren.
Omdat je mama toch graag natuurlijk wou bevallen, ging ze nog in bad in de hoop dat dit de pijn zou verzachten. Helaas hielp dit maar tijdelijk en besloot ze om een epidurale verdoving te nemen. Het was toen ook al 17:50 en ze was heel erg moe geworden. De beste beslissing, want niet veel later kon ze opnieuw glimlachen. We wachtten geduldig af en lieten de synto zijn werk doen. Om 21u was de ontsluiting bijna volledig. 9,5cm en nog een klein boordje rond de baarmoederhals.
Een dik uur later was het zo ver! 10cm en tijd om te persen. We waren allemaal opnieuw alert en klaar voor de grote ontmoeting. Niemand wist nog of je een jongen of meisje was en dat maakte het extra bijzonder.
We hebben er even moeten op wachten want door de vermoeidheid ging het persen moeizaam. Na zo’n lange dag was je mama erg vermoeid en ondanks het feit dat ze alles gaf, schoof je maar langzaam op. Er kwamen enkele lange ogenblikken en je papa was enthousiast en machteloos tegelijk. Hij sprak je mama moed in zodat ze telkens opnieuw in haar kracht kon komen. Net toen de gynaecoloog overwoog om toch een keizersnede uit te voeren was ook de epidurale uitgewerkt waardoor je mama alles voelde en kon luisteren naar haar lichaam.
Uiteindelijk kwam je om 23u39 na een klein uur persen ter wereld en konden je ouders ontdekken wie "Kruimel" nu eigenlijk was. Ze keken zelf tussen je beentjes en zagen het meteen: een jongen! Ik hoor je mama nog “oh Elian!” zuchten terwijl ze snikte van blijdschap. De kamer werd gevuld met opluchting en blijdschap bij je eerste kreet.
Lieve Elian (of mag ik nog even Kruimel zeggen? )
Je bent één van de weinige kleintjes wiens ouders ik al kende voor de zwangerschap. Dat maakt ons parcours extra speciaal. Het lange wachten voor en tijdens de bevalling heeft alvast geloond. Je bent een prachtig kereltje en je kon in geen beter nestje belanden!
Heel veel liefs,
Caroline