Als reactie op de verbannen reclamespot vroeg ik aan mijn volgers op instagram hoe zij hun postpartum periode beleefd hadden. De reacties stroomden binnen. Mamas stuurden me openhartig hun verhalen. Over fysieke ongemakken zoals grote maandverbanden en netbroekjes. Over angst voor een grote boodschap en plassen onder de douche. Over spoelingen en draadjes. Mamas deelden ook de mentale last die de postpartum periode met zich mee brengt. Babyblues, postnatale depressie en zelfs PTSS. Verhalen met heel veel tranen en onzekerheid. De berichten bleven binnenstromen. Meer dan honderd vrouwen deelden hun verhaal. Gelukkig zaten er ook roze wolken tussen. Hoe komt het dat zo’n onderwerp zo hard leeft onder mamas terwijl er nauwelijks over gepraat wordt ?
Wat het meeste opviel tussen de reacties was dat niemand echt voorbereid was op wat ze hadden meegemaakt. Wat er voor zorgt dat de postpartum periode nog zwaarder wordt dan ze soms al is. We hebben doorheen de eeuwen zelf de illusie van de roze wolk gecreëerd. Uit angst om niet gehoord te worden. Om ons sterker voor te doen dan we zijn. We leven in 2020 niet meer in een hechte gemeenschap waar we automatisch kunnen terugvallen op anderen. Als we hulp willen, moeten we er naar vragen en laat het net dàt zijn wat we tegenwoordig verleerd zijn.
Wat als we nu eens zowel de roze als de donkergrijze wolken zouden delen met elkaar. Zodat nieuwe mamas een realistisch beeld krijgen over de periode na de bevalling. Het hoeven daarom geen schrikwekkende details te zijn die angst zaaien. Daar heeft niemand wat aan.
Wanneer mamas elkaar beginnen steunen en zich kwetsbaar opstellen, zullen we binnen de kortste keren een mentaliteitsverandering zien. Een netbroekje wordt een galajurk. Vrouwen zullen zelfzekerder worden en de postpartum periode een heel stuk zachter. Niemand kan zich 100% voorbereiden op de periode na de bevalling, maar we kunnen elkaar wel de nodige glitter en glamour schenken.
Want dat kunnen wij als vrouwen als geen ander.
Enkele boekentips