Lieve Ada
Je ouders en ik leerden elkaar amper een kleine 2 maanden geleden kennen. Het was je meter Louise, een collega en ondertussen goede vriendin van me, die me in contact bracht met hen. Ik herinner me nog goed dat ik met een ontzettend warm gevoel terug naar huis reed na ons eerste kennismakingsgesprek. Kort daarop kreeg ik een mailtje van je mama die me wist te vertellen dat ze me graag als doula hadden bij jouw geboorte. Ik was natuurlijk in de wolken.
Ook tijdens de weken die volgden had ik een heel fijn contact met je ouders. Ik probeerde hen zo goed mogelijk te helpen in de voorbereiding van je komst. Toen je mama 37 weken ver was ging ik een laatste keer naar Brugge. Met het geboorteplan in de hand begon ik ons gesprek. Je mama onderbrak me al meteen en zei me dat er “iets veranderd was”. Ze had beslist om de bevalling thuis te laten door gaan. Je mama had goed nagedacht en was tot de conclusie gekomen dat wanneer de arbeid thuis vlot zou gaan, er helemaal geen reden was om naar het ziekenhuis te gaan. Vooral niet omdat er ook een vroedvrouw én ervaren huisarts aanwezig zou zijn. Ik was verrast en toch weer niet. Al van bij het eerste gesprek hadden we het over thuis bevallen en zag ik een twijfelende fonkeling in je mama’s ogen. Hoewel ik mijn mening nooit naar voor geschoven had, was ik maar al te blij dat je mama die beslissing zélf gemaakt had! Het geboorteplan was hierbij een mooie denkoefening geweest en werd herleid tot een reserveplan.
De laatste weken gingen voorbij. Op je uitgerekende dag, was ik heel ziek. Wat was ik opgelucht dat je er nog even in mama’s buik bleef. Je wist precies wat er aan de hand was en zou pas komen als alle omstandigheden perfect waren. Je mama was wel wat ongerust naar het einde toe... Die 42 weken wou ze toch liever niet halen, want het ziekenhuisverhaal met inleiding lag al om de hoek te lonken. Ik ging vrijdag naar haar toe en we hadden een heel goed gesprek. Ik masseerde haar handen en voeten, en oefende acupressuur uit. Ik probeerde haar zoveel mogelijk gerust te stellen dat je zou komen op een door jou gekozen tijdstip en dat 41 weken (en zelfs 42!) eigenlijk heel normaal is.
Zondag 4 februari. Ik lig nog een beetje uit te slapen wanneer de telefoon gaat om 8u15. Ik probeer niet al te ‘groggy’ te klinken en neem op. Het is je papa. Hij vertelt me enthousiast dat de weeën begonnen zijn deze nacht. Yes! Wat ben ik blij. Vandaag is perfect. Ik voel me stukken beter dan de afgelopen weken/dagen en heb er zo ontzettend veel zin in om voor de eerste keer een thuisbevalling mee te mogen begeleiden.
Ik maak me klaar en om 9u15 kom ik aan. Het is heel stil in huis, de kachel brand. De poezen liggen te spinnen en je mama is weeën aan het opvangen terwijl ze je papa’s hand vasthoud. Ondertussen masseert vroedvrouw Sofie (De Oever) je mama’s rug. Tussen twee weeën begroet ik je mama en neem haar hand vast. Ik breng een boodschap van onze lieve vriendin Louise over en er verschijnt een glimlach op haar gezicht.
Je mama deed het fantastisch. Ze bleef de hele tijd rustig, concentreerde zich en vond de juiste houding wanneer het wat moeilijker werd. De vroedvrouw en ikzelf masseerden je mama een hele tijd en moedigden haar aan. Ook je papa deed het super goed. Hij nam haar hand vast en vertelde haar regelmatig dat ze het zo goed deed. De kamer was één oxytocine bubbel. Zelfs de poezen genoten mee. Toen het wat intenser werd rond 11u, kwam de huisarts er bij. Jouw mama had 9cm en een boordje.
Een uurtje later was er volledige ontsluiting, maar het boordje was er nog. Je mama veranderde regelmatig van positie en volgde onze aanwijzingen heel goed. Door de zwaartekracht te laten werken werd het boordje alsmaar dunner en kon de arts het wegduwen. Je was er nu bijna.
Je mama was heel moe, maar ze deed het fantastisch. Ze gaf alles wat ze had en na ongeveer een uurtje was het grote moment daar. Op een baarkruk, leunend tegen je papa die achter haar zat, de armen in elkaar en volledig op gevoel, kwam je ter wereld. Je schreeuwde eerst zachtjes en later iets luider. Je was zachtjes “geland” in deze wereld. Op een plekje dat jij thuis kan noemen. Een liefdevol en warm nestje, gevuld met liefde.
Wat hou ik van de bovenstaande foto. Het geluk spat er vanaf. De rust ook. Let op het brandend haardvuurtje, de wasmand, de wollen sokken en cozy dekentje die mama warm houden, de sloffen van papa, het handgemaakte wiegje en de dino op de achtergrond !
Lieve Ada,
We kennen elkaar nog niet zo lang en ik moet je al iets bekennen... ik ben een dief. Ik heb een stukje liefde uit je warme nestje meegenomen naar mijn huis. Niet omdat ik er te kort heb, maar omdat ik die herinnering voor altijd bij me wil. Jouw zachte geboorte is een voorbeeld voor vele anderen en ik hoop dat nog vele bevallingen zo mogen verlopen. Ik draag het stukje liefde dat ik bij je thuis vond mee in mijn hart en het zal me ongetwijfeld helpen bij de volgende begeleidingen.
Zoals de huisarts het zo mooi verwoordde: het is een cadeau om hier bij te mogen zijn en zoiets moois te mogen meemaken vanop de eerste rij. Bedankt!
Warmte en liefde zal je zeker niet te kort hebben, dus ik wens je veel intens mooie momenten toe. En natuurlijk ook knotsgekke met die lieve meter van je ;-)
Liefs,
Caroline