Lieve Allie,
Om eerlijk te zijn weet ik niet goed waar je precies geboorteverhaal begint. Je zat nog maar amper 13 weekjes in je mama’s buik toen ik een berichtje van haar kreeg. Ze wou me ontmoeten om eens te kijken wat ik als doula voor haar kon betekenen. We spraken samen een datum af en al van bij het eerste gesprek voelde ik een klik metje ouders. Ze waren heel open en spontaan. Je papa met het hart op de tong en groot gevoel voor humor. Ik herinner me nog goed dat je mama zijn mening vroeg aan het einde van het gesprek en hij met grote gebaren antwoordde “Jah, wa peins je? We moe’n dat èn é” (Vrij vertaald uit het West-Vlaams: Ja, wat denk je? We moeten dat hebben hé!”).
Gelukkig ben ik voor een stukje drager van het West-Vlaamse gen en had ik snel door dat hij heel enthousiast was over wat een doula voor hun kon betekenen.
Omdat je 2 broers op 29 weken al op deze wereld kwamen planden we het tweede en derde gesprek al rond 33 weken en niet rond 37e zwangerschapsweek zoals ik gewoonlijk doe. Iets zei me dat ik je ouders toch nog eens zouden ontmoeten...
En zo gebeurde het: op 13 december kreeg ik in de namiddag een berichtje van je mama die me vertelde dat ze last had gekregen en naar de materniteit was gegaan om zeker te zijn. Ze was toen 36 weken zwanger. Een heel pak verder dan bij je broers, maar toch nog niet ver genoeg om de bevalling te hebben die ze voor ogen had. Op het verloskwartier werd geconstateerd dat er al 3 à 4cm opening was en de baarmoederhals verweekt was. Ik maakte m’n spullen klaar en communiceerde nog een hele tijd via what’s app met je mama tot ze meer nieuws had. Intense weeën waren er nog niet, dus ze zou een nachtje in het ziekenhuis doorbrengen. Ik twijfelde om te gaan, maar aangezien ik nog weinig kon doen leek het me beter om nog thuis te slapen. Tegen de ochtend kreeg ik bericht dat het allemaal was stilgevallen en ze naar huis mocht. We begrepen allebei niet goed wat je mama’s lichaam allemaal van plan was. Op zich was het wel goed nieuws, want zo kon jij nog wat verder groeien in een veilige en warme omgeving. Buiten lag er namelijk een dik pak sneeuw. Je mama was echter heel erg ontgoocheld, want ze wou je zo graag ontmoeten. De zwangerschap begon fysiek en mentaal door te wegen.
In de week die volgde begon je mama zelfs te experimenteren met allerlei middeltjes om weeën op te wekken. Maar jij was er nog niet klaar voor en bleef lekker zitten :-)
Woensdag 20 december. Amper een weekje na het vals alarm, verloor je mama plots een hele plas water toen ze hevig moest hoesten. Dat zou wel eens vruchtwater kunnen zijn en dus reed ik naar je ouders. Een oppas werd ondertussen geregeld voor je broers en wij trokken met een auto vol babyspullen naar de materniteit van AZ St-Jan Oostende. Je mama was erg opgelucht dat het eindelijk zo ver was. Ze was nu de grens van 37 weken voorbij, dus alles was ok. In het ziekenhuis bevestigde een test dat het effectief om vruchtwater ging. Je mama had regelmatige weeën, maar nog niet zo intens. Ik besloot in de buurt te blijven overnachten bij familie. Tegen de ochtend kreeg ik bericht van je mama dat alles opnieuw stilgevallen was... Je mama was heel erg ontgoocheld. Ze had zo gehoopt dat de weeën deze keer wèl zouden doorzetten.We gingen samen een koffie drinken in de buurt. Ik niet, want hippies drinken geen koffie maar thee en chocomelk ;-) We wachtten geduldig tot de middag waneer de gynaecoloog nog eens zou onderzoeken.
Het verdict was duidelijk: jij zou vandaag niet komen en mama mocht terug naar huis. Ze was ontzettend teleurgesteld. Ik probeerde haar te troosten met de gedachte dat jij nog even tijd nodig had om goed te groeien.
Donderdag 28 december. Je mama moest terug op controle bij de gynaecoloog. Alles was in orde en je was goed gegroeid. Op aanvraag van je mama werden haar vliezen “gestript” in de hoop dat je nu snel zou komen.
Maandag 1 januari. Ik kreeg bericht van je mama dat ze groenkleurige afscheiding had. Ik raadde haar aan om naar de materniteit te bellen voor advies. Die raadden haar aan om langs te komen. Een groene kleur moet nagekeken worden want dat kan op een infectie wijzen. Ik maakte mezelf ondertussen klaar om naar ons familiefeest te vertrekken. Ik pakte m’n doulatas ook mee en deed comfortabele kledij aan. Toen ik mijn eerste hap van de raclette liet smaken belde je mama me. De gynaecoloog had haar vliezen gebroken. De grote dag was eindelijk aangebroken! Je mama verontschuldigde zich nog dat ik niet aan het dessert zou kunnen beginnen. Dat was helemaal niet erg! Ik at vlug mijn bord leeg en sprong in de wagen. M’n familie wuifde me op gepaste wijze (met babymuziek) uit en wenste me veel succes. Om 15u kwam ik aan bij je mama. Ze kon nog goed rondlopen en lachte nog breed. Nog geen 10 minuten later werd ze al iets serieuzer en moest ze zich echt concentreren om de weeën op te vangen. Ik hielp haar om zich te concentreren en ademde de weeën mee weg. Nu was het echt begonnen...
Nog geen half uur later had ze al 6cm en was er geen sprake meer van lachen. De weeën volgden elkaar zo snel op dat ze het erg moeilijk kreeg. De douche en bal deden gelukkig veel deugd. Niet veel later had ze al 7-8cm en kwam ook je papa er aan. Net op tijd, want het ging in een sneltempo vooruit. Hij kon nog heel even een lach op haar gezicht toveren. Typisch voor je papa om op zo’n momenten alles op te vrolijken. In een mum van tijd had je mama 10cm en mocht ze naar het bevalbad gaan. Heel even raakte ze in paniek, maar gelukkig luisterde ze naar de aanwijzingen die de vroedvrouw en ikzelf maakten. Om 15u55, werd je onderwater geboren.
De opluchting bij je ouders was groot. Na al die maanden ongeduldig wachten, konden ze je eindelijk in hun armen sluiten. De frustraties van de laatste weken en de pijn van de laatste momenten waren op slag vergeten.
Voor het eerst zag ik naast de brede lach van je papa ook een glazige schijn in zijn ogen. Echte tranen waren het niet - daar is hij nèt te stoer voor- maar je kon merkbaar zien dat hij ontroerd was om je te ontmoeten.
Toen je samen met je ouders op de kamer lag, konden we je blonde haren bewonderen. En terwijl jij voor het eerst bij mama dronk, genoot papa van de ijstaart die hij had meegenomen van het nieuwjaarsetentje. Het was een komisch, maar heel mooi moment.
Lieve Allie,
Jouw reis was ongetwijfeld de spannendste tot nu toe. Het was ook voor mij een les in loslaten van dingen die je niet in de hand hebt. Van zodra je 30 weken in mama’s buik zat, stond ik dag en nacht voor ze klaar om te vertrekken. Ik wou geen risico nemen. Dankzij jou ging ik de laatste maanden mooi op tijd slapen en was ik zelf ook meer uitgerust. De valse alarmen neem ik er graag bij. Je bent immers het mooiste bewijs dat babietjes op hun eigen tempo komen.
Wist je trouwens dat je “mijn” eerste baby bent die blonde haartjes heeft bij de geboorte? Ik kan naar je blijven kijken.
Ik wens je een heel gelukkig en gezond leven toe. En dat komt vast en zeker goed met zulke fantastische ouders en 2 grote broers die er voor zullen zorgen dat hun zusje niks tekort komt.
Liefs,
Caroline
(klik op de afbeelding om te vergroten)