Lieve Louie,
Amper een dikke maand voor jouw uitgerekende datum ontmoette ik je ouders voor de eerste keer. Je mama had iets gehoord over wat een doula kan betekenen tijdens de bevalling en was heel geïnteresseerd. Toen we elkaar zagen merkte ik dat we redelijk wat gemeenschappelijke punten hadden. Verbouwingen, gezelschapspelletjes, gevoel voor humor,... Alleen aan Dahab (de ontzettend grote hond van je ouders) moest ik even wennen.
Je mama en papa waren na afloop van ons gesprek heel enthousiast en besloten meteen om verder te gaan met de begeleiding. Ik moet zeggen dat ik het ook echt wel zag zitten. In de weken die volgden spraken we nog 2 keer af voor sessies waarbij ik je ouders zo goed mogelijk probeerde klaar te stomen voor de bevalling. Je papa was telkens heel betrokken en je voelde dat hij er echt wilde zijn voor je mama.
Op 9 april kreeg ik rond 15u30 een telefoontje van je mama. Ze vertelde me dat ze plots veel water had verloren. Geur-en kleurloos? Yep! Dat zou wel eens vruchtwater kunnen zijn. Ze had net de laatste adressen op de enveloppen geschreven zodat alles klaar was voor jouw komst. Heb je dat misschien gevoeld ?
Mama belde het verloskwartier waar men haar aanraadden om nog te wachten tot de weeën zouden beginnen en pas morgen in de voormiddag langs te komen. Diezelfde avond ging ik nog bij je ouders langs. Je mama was heel relaxed. Ik masseerde haar voeten en had daarbij veel aandacht voor drukpunten die wel eens weeën zouden kunnen opwekken. Ik ging terug naar huis om te slapen en raadde je ouders aan om dat ook te doen.
De ochtend nadien kreeg ik om 7u telefoon van je papa. De weeën waren ‘s nachts begonnen en kwamen nu om de 5 minuten. Je mama voelde zich veiliger in het ziekenhuis dus maakten we ons klaar om te vertrekken. Rond 8u30 was ik bij hen op het verloskwartier van St-Lucas in Gent. Na een korte controle bleek er 2 cm opening te zijn en werd vastgesteld dat de vliezen nog intact waren. Het water van gisterenavond was er waarschijnlijk gekomen door een scheur in de vruchtzak ergens bovenaan.
Er werd voorgesteld om de vliezen te breken, maar je ouders hadden goed opgelet bij de prenatale gesprekken en wouden liever nog even wachten en de natuur z’n gang laten gaan. We “kregen” nog 1u van de gynaecoloog. Vreemd voorstel vond ik voor een ziekenhuis die pleit voor natuurlijke bevallingen...
We gingen er volledig voor. Leuk latino muziekje en dansen maar. Er volgde nog een voetmassage terwijl mama op de bal weeën opving. Een uur lang hing er een toffe en positieve sfeer in de kamer. En MET resultaat want 2u later bleek dat mama 4 cm had. (Dank je voor de extra tijd die we kregen, lieve vroedvrouw!)
Na de middag werd opnieuw voorgesteld om de vliezen te breken zodat het “sneller zou gaan”. De vraag waarom het per se sneller moest gaan bleef wat op de achtergrond en het voorstel werd gecounterd door een ander voorstel: laat mama in bad gaan, ze heeft 5cm en is heel moe. Op die manier zou ze beter kunnen ontspannen. De weeën kwamen nu ook heel regelmatig om de minuut dus het ging eigenlijk wel heel vlot vooruit.
Tot 15u heeft je mama in bad gelegen en perfect weeën kunnen opvangen met behulp van papa en de tegendruk die ik aan haar rug gaf. Je arme papa werd op een bepaald moment wel ontslaan door je mama… hij was net iets te bruut geweest om haar te helpen in bad :) We konden er allemaal nog om lachen. In al die tijd had ze wel al 8cm bereikt zonder interventies!
Ze was heel moe geworden en dus leek het ons een goed idee om op dit moment toch de vliezen te laten breken... in bad. Omdat het kon. En omdat mama dan niet onnodig uit het water moest op een bed gaan liggen.
Om 16u ging mama het water uit. Er was sprake van een randje en het was nodig om verticaal te zitten zodat baby het randje kon wegduwen. Met behulp van een zitbal en de zwaartekracht duurde het niet lang tot de 10cm bereikt was. Alles werd klaargezet en mama mocht meeduwen met de weeën. De gynaecoloog kwam er bij. Zij leidde je mama bij het persen zodat er niet onnodig geknipt moest worden. Je mama gaf alles wat ze had en je papa keek verwonderd toe. Het geluk stond in zijn ogen te lezen. De ontlading was dan ook groot achteraf toen je eindelijk op je mama’s borst werd gelegd. Je papa kon zelfs niet goed antwoorden op de vraag wat je naam was. Ook ik werd best wel emotioneel. Al de hormonen in de kamer en in mijn lichaam zorgden voor een ontlading toen ik je ouders zo gelukkig zag. En wast was ik trots op je ouders. Dankzij veel geduld, vertrouwen en doorzettingsvermogen was jij op volledig natuurlijke wijze ter wereld gekomen, net zoals je ouders gewenst hadden. Mooier kon echt niet.
Lieve Louie,
Jouw geboorte was een schoolvoorbeeld van hoe mooi en intens een bevalling kan zijn. ik mag er niet aan denken wat er zou gebeurd zijn als er andere beslissingen zouden genomen zijn, maar gelukkig was dat niet het geval en kreeg jij een heel zachte, natuurlijke start in je leven. Ik ben er zeker van dat je in je warme nestje omringd zal worden met heel veel liefde.
Het was een voorrecht om bij je geboorte aanwezig te zijn en ik zal deze ervaring nog heel lang koesteren.
Lieve knuffel,
Caroline
PS: je papa werd ondertussen terug aangenomen door je mama hoor ;)