Lieve Karim
Je mama en ik hadden elkaar leren kennen kort voor ze wist dat jij in haar buik zat. Je mama is ook doula net als ik en we hadden elkaar al enkele keren ontmoet op een doulabijeenkomst. Stiekem heeft ze me in de gaten gehouden op de laatste bijeenkomst, want ik had het helemaal niet zien aankomen toen ze me op het einde van de dag vroeg om haar doula te zijn! ik werd er zo van ontroerd en natuurlijk zei ik ja!
Enige tijd later zou ik ook je papa ontmoeten. Spannend, want je weet nooit of het ook met hem zal klikken. Maar jawel, je pa is een ontzettend toffe kerel. Heel spontaan en vlot dat ik meteen een goed gevoel had bij de begeleiding.
We spraken de komende maanden nog enkele keren af en ik ging ook eens mee naar een consultatie bij vroedvrouwenpraktijk La Madrugada die de bevalling zou begeleiden op medisch vlak. Hele warme mensen! Het was dan ook al “beslist” in je mama’s hoofd dat jij niet zou komen toen het vroedvrouwen-team een paar dagen in het buitenland zat.
Ook ik zou 1 dag op bijscholing gaan naar Rotterdam en had dit doorgegeven aan je mama. Jij hebt het blijkbaar ook gehoord, want diezelfde avond toen ik net terug was van Rotterdam, braken de vliezen. Aangezien er nog geen weeën waren, was er nog wat tijd. Het vruchtwater was niet helemaal helder en daarom gingen je ouders langs in het ziekenhuis voor een check-up. Daar werd je mama even aan de monitor gelegd en zo te zien deed je het prima. Ze had heel lichte weeën, maar omwille van meconiaal vruchtwater bleven ze toch best in het ziekenhuis die nacht. Ik kroop alvast vroeg mijn bedje in. Ik schrok wakker van een hevig onweer en zag een berichtje van je mama. Alles was ok en de weeën waren helemaal niet sterk.
Iets na 8u kreeg ik bericht dat de gynaecoloog een infuus had laten steken met hele lichte stimulatie. Ik maakte me zo snel mogelijk klaar, want het kon plots snel gaan. Ook al heb ik me gehaast, door omstandigheden was ik pas om 10u15 bij je ouders in het GZA St-Vincencius, Antwerpen. Je mama had al hevigere weeën en ging net in het relaxatiebad om te ontspannen. An van La Madrugada en ikzelf deden er alles aan om je mama te helpen. Je papa was heel gespannen, maar steunde haar heel erg goed. Hij had het natuurlijk wel moeilijk om je mama pijn te zien lijden. Alles ging op een bepaald moment zo snel dat hij even de kamer uit moest. Dan besef je dat papa’s, hoe stoer ze ook mogen lijken, ook maar mensen zijn. Zijn liefde voor jouw mama was zo groot dat hij zo haar plaats zou ingenomen hebben mocht hij kunnen.
Enkele ogenblikken later was het grote moment al aangebroken en mocht je mama beginnen aan de laatste fase. Ze gaf alles wat ze had, ook al was ze doodop. Zowel zij als je papa deden het fantastisch. Het werd nog even heel spannend doordat je schouders vast zaten, maar door kordaat en correct handelen van de gynaecoloog kwam je iets na de middag veilig ter wereld. Na een korte check-up werd je in de armen van je papa gelegd. Hij was ZO fier op jou! De ontlading was heel erg groot. Je werd op je mama’s borst gelegd, waar je kon bekomen van je eerste avontuur. Ze besefte maar amper wat er allemaal gebeurd was op een paar uurtjes tijd. Het geluk straalde van je ouders af en de hele kamer haalde opgelucht adem. De rust keerde terug en er werd genoten van de eerste momenten met jou.
En dat genieten zullen ze nog lang doen...
Lieve Karim,
Het was een eer voor me om je ouders te mogen begeleiden en om jou geboren te zien worden. Samen met hen wordt je vast een sterke man zoals je papa en met het hart op de juiste plaats net zoals je mama (die ik ook wel heel sterk mag noemen eigenlijk!)
Liefs, Caroline