Het beloofde een snelle bevalling te worden gezien de snelle geboortes van je grote broers.
Toen je mama rond 40 weken zwanger was hield ik me schrap en ja hoor: ik kreeg op 29 februari een berichtje van je mama:”ik DENK dat ik weeën heb. Ik hou je op de hoogte”. Ik was toen op bezoek bij mijn schoonfamilie in de buurt van Brussel, dus ik zat alvast een stuk dichter bij Bonheiden. Anderhalf uur later kreeg ik bericht dat de weeën om de 3 minuten kwamen en ze naar het ziekenhuis vertrokken. Ik zette ook aan en kwam een klein uurtje later aan.
Tot ieders verbazing had je mama toen al 8cm. Ze kon nog lachen tussendoor, maar de weeën zelf waren heel pittig.
Rond 18u ging de zon langzaamaan onder en ook de moed van je mama zakte dieper weg. Toen vriendin en vroedvrouw Mireille de kamer binnen kwam fleurde je mama eventjes op. Mireille was er ook bij toen je broers geboren werden. Een vertrouwd gezicht nam de intensiteit van de weeën niet weg, maar maakte je mama toch rustiger.
Met haar zachte hand gaf ze tegendruk op de onderrug van mama. Hoewel het deugd deed, zag ze alles minder en minder zitten en vroeg om een epidurale. Haar vraag werd echter door iedereen in de kamer collectief genegeerd. Op dat moment nam papa je mama’s hand vast en sprak haar moed in.
Je mama werd door de vroedvrouwen aangemoedigd en niet lang nadat je mama om pijnstilling gevraagd had, mocht ze beginnen persen. Het duurde haar te lang, ook al vond iedereen dat het vliegensvlug ging en je mama dat fantastisch deed.
Na nog geen 10 minuten persen was je daar om 18:39 om precies te zijn. Het was Mireille die je aan je mama gaf.
De ontlading was groot. Je ouders waren zichtbaar opgelucht en ontzettend blij dat je er was.
In het uur dat volgde werd er veel gebabbeld, over het werk, over de geboortes van je broers, het was een heel gezellig tafereel. Jij lag er rustig en roze bij op de huid van je mama.
Toen de rust in de kamer was teruggekeerd en je voor het eerst gedronken had, kwamen je grote broers op bezoek. H. nog helemaal aan het slapen en wat in de war toen hij wakker werd. E. al van bij de eerste ontmoeting verliefd op zijn nieuwe broertje. Papa trots op zijn jongens-kroost en zijn sterke vrouw.
Lieve Julien,
Bedankt dat ik je mocht zien geboren worden op zo’n bijzondere schrikkeldag. Het was een bijzonder mooie (en snelle!) bevalling. Het spijt me echter dat ik het niet heb aangedurfd om te flitsen. Daardoor is er redelijk wat ruis te zien op de foto’s want het was pikdonker in de kamer. Ik wou je ouders, de zorgverleners en later ook jijzelf niet storen met een flits. Achteraf gezien had ik het misschien wel moeten doen. Ik hoop echter, dat wanneer je de foto’s later zelf te zien krijgt, datzelfde warme gevoel komt opborrelen zoals bij mij bij het maken van de reportage.
Liefs,
Caroline