We zagen elkaar verschillende keren en telkens ging ik naar huis met een warm gevoel. Behalve die ene keer dat we tijdens de lockdown videochatten, want toen was ik al thuis :)
Toen je uitgerekende datum dichterbij kwam werden we allemaal een beetje zenuwachtig. Je mama wou absoluut geen inleiding meer en bovendien kon de corona-donderwolk er wel eens voor zorgen dat ik niet mee zou mogen gaan naar het ziekenhuis. Iets wat tot op het einde absoluut geen probleem vormde. Het bezorgde je mama stress en daarom ging ik nog eens langs voor een “behandeling na 40 weken”. Uiteindelijk kreeg ik groen licht om je ouders bij te staan in het ziekenhuis. Een hele geruststelling voor ons allemaal!
24 juni: Rond 3u kreeg ik telefoon om te laten weten dat je mama weeën had. Vertrekken was nog niet nodig, maar mentaal bereidde ik me al voor. Amper 25 minuten later belde je papa om te zeggen dat ze toch gingen vertrekken en vroeg of ik ook wou aanzetten. Een uurtje later kwam ik aan op de spoedafdeling waar ik je papa nog zag in de gang. Hij ging net de rolstoel terugbrengen. Ik ging alvast je mama opzoeken op het verloskwartier.
Ik trof je mama aan die heel moedig haar weeën opving. De bevalling was al hevig aan de gang, maar ze ademde moedig bij elke wee. Mèt mondmasker… Dit moest aanblijven tot de uitslag van de wisser gekend was. (wat pas de dag nadien zou zijn…) Vraag me niet hoe ze dat deed, maar ik zou het niet kunnen.
Niet veel later kwam ook Stijn terug op de kamer en nam meteen plaats naast je mama. Hij nam haar hand vast en samen spraken we haar moed in. Het ging allemaal zo ontzettend snel! Amper een half uur later kwam je tevoorschijn. Net op dat moment voelde je papa zich niet goed. Het ademen door het stoffen mondmasker en het tekort aan suiker werd hem even teveel. Na een slok van mijn thee en een stuk ontbijtkoek was hij rap opnieuw te been en kon net op tijd terug plaatsnemen naast je mama om je te zien geboren worden.
Niemand wist of je een jongen of een meisje was. Wat een prachtig moment toen je mama riep “het is een jongen!” terwijl ze jou aanpakte en in haar armen nam. De ontlading was groot. Zelfs met mondmasker aan kon je de enorme glimlach van je ouders gewaarworden. Ik hoor je mama nog steeds de woorden zeggen “Ik zie jou zo graag” toen ze je voor het eerst zag. Ook je papa keek je vol bewondering aan en was vanaf minuut 1 al trots op jou.
Lieve Edward,
Je wist je moment wel te kiezen de dag voor je mama zou worden ingeleid! En wat zijn we jou daar dankbaar voor. Jouw geboorte was zo mooi en krachtig. Ongelofelijk trots ben ik op je mama om de weg die ze heeft afgelegd. Je wordt vast en zeker omringd door 2 liefdevolle ouders en 2 schatten van een broer en zus.
Ik wens je een leven vol plezier!
Liefs
Caroline