Lieve Alice,
De avond voor je geboren werd kreeg ik van je mama een berichtje om me te laten weten dat ze lichte weeën voelde. Ze waren niet hevig dus gingen je ouders afwachten en in de ochtend naar het ziekenhuis vertrekken. Zo gezegd zo gedaan. ‘s Morgens had mama 3cm en lieten ze haar liever niet naar huis gaan.
Toen ik aankwam had mama regelmatig weeën. Toch viel alles weer stil na een tijdje en dus masseerde ik je mama en behandelde de drukpunten op haar voeten. Dit hielp wel een beetje maar nog niet genoeg, dus gingen we gezellig wandelen in de zon net buiten het ziekenhuis. Op de trappen terug naar boven hoorde ik je mama verschillende keren mompelen tegen je papa. Ik verstond het niet, maar zag dat je papa er mee moest lachen.
Terug boven op de kamer at je mama een stuk sandwich om wat op krachten te komen. Daarna stelde de vroedvrouw* voor om de vliezen te breken, wat ok was voor je mama.
Al snel daarna - het was toen al 15u30 - kwamen de weeën heviger na elkaar. De douche bood verlichting ook al vond je mama vaak geen houding ze kon aannemen om de weeën op te vangen. Na een korte check ging ze terug naar de douche. Ze had nu 5cm. Het ging goed vooruit ! (Ook al vond je mama van niet)
Rond 16u besloot ze in bad te gaan. Een zeer goede beslissing, want zo kon ze beter ontspannen. Je papa heeft haar trouwens geen minuut alleen gelaten. Hij nam telkens haar hand vast tijdens een wee, stelde haar gerust en sprak haar moed in. Wat een fantastisch team heb jij als ouders!
Even na 17u30 kon je mama het even allemaal niet meer aan. Ze had nu 7cm, was uitgeput en zag het allemaal niet meer zitten. Ze vroeg een epidurale en uiteraard steunde ik haar in deze keuze, ook al was ik er van overtuigd dat ze de kracht had om verder te zetten. Ik lichtte de vroedvrouw* in. Hij praatte wat op je mama in maar ze was niet te overtuigen en wou toch echt heel graag de pijnverlichting. Hij belde de anesthesist op en maakt alles rustig klaar voor de ingreep. Ook de anesthesist had geen haast.
Toen deze uiteindelijk de kamer binnenkwam stelde de vroedvrouw* voor om nog een laatste keer te onderzoeken om toch zeker te zijn dat een epidurale nog kon. 9cm ! De vroedvrouw* bedankte de anesthesist om te komen en zei dat hij terug mocht gaan. Het ongeloof en de ontgoocheling in je mama’s ogen zal ik niet snel vergeten. Ze was lichtjes in paniek omdat een epidurale niet meer mogelijk was. Maar toen je papa en ik haar moed in spraken haalde ze er de kracht uit die ze nodig had.
Amper een half uurtje later werd je geboren. Je mama mocht op handen en knieën bevallen. Gelukkig, want de navelstreng zat 2x om je nekje gekneld en je schouders kwamen niet vlot. Dankzij de houding van je mama had je het meeste ruimte om toch goed geboren te worden. Na je geboorte had je het even moeilijk en kreeg je wat extra zuurstof.
Alles liep goed af en toen je mama je in haar armen kon houden zag ik de grote opluchting en trots dat ze het voorbij was.
Lieve Alice,
Je bent gekomen op de verjaardag van je papa. Hij kon geen mooier geschenk krijgen die dag. Hoewel hij volgend jaar toch een ander cadeau zal krijgen liet je mama al weten.
Bedankt dat ik getuige mocht zijn van je geboorte !
liefs,
Caroline
* de vroedvrouw was deze keer een man, maar hij stond er op dat ik vroedvrouw zei, dus dan doen we dat hé :)