Lieve Juul,
Toen ik je ouders voor het eerst zag, was ik nog niet zo heel lang geleden zelf bevallen. Het kennismakingsgesprek dat ik met hen had was heel warm en ik voelde me meteen goed bij hen. Het gesprek bracht het enthousiasme voor mijn “job” terug, wat ik al even niet meer gevoeld had. Niet veel later lieten ze me weten dat ze mij graag als doula bij de bevalling wilden en mijn hart maakte een vreugdesprong.
We zagen elkaar nog enkele keren en ik leerde vooral je mama beter en beter kennen. Tegen het einde van zwangerschap kreeg ze af en toe tekenen van haar lichaam die vertelden dat je er aan ging komen. Het leek soms dat je er aan kwam maar telkens opnieuw viel alles stil. Je mama had een déjà vu met je zus die uiteindelijk na 3 dagen arbeid via keizersnede werd geboren en had toen ook veel ups en downs naar het einde van de zwangerschap toe. Natuurlijk zou ik haar zo goed mogelijk helpen om deze keer geen operatie te moeten ondergaan.
Uiteindelijk hadden de dokters voorgesteld om 10 dagen na de uitgerekende datum je mama in te leiden. Jij zat daar wel nog gezellig, maar men maakte zich zorgen dat je te groot zou worden en je mama was heel erg moe.
Dus zondagavond 14 april ging ze naar het ziekenhuis waar een ballontje zou geplaatst worden. 2 uur later kreeg ik al een bericht dat het effect had en er regelmatig weeën kwamen. Ik ging naar je ouders toe en zag dat je mama het niet makkelijk had met het opvangen van de weeën. Ze deed het echter wel super en ontspande zo goed mogelijk. Ik hielp haar de weeën op te vangen en steunde waar ik kon.
De uren verstreken en de weeën kwamen op een regelmatig tempo terug. Ik besloot om even de ogen te sluiten en ging naar de kamer er naast. Toen ik terug kwam waren de weeën wat afgezwakt. Ze waren niet sterk genoeg om echt iets te betekenen.
Rond 8u werd de ballon verwijderd en besloot men om te gaan bij stimuleren met synto.
Heel geleidelijk aan kreeg je mama terug weeën en vorderde de ontsluiting. Je papa was de hele tijd in de buurt. Hij hielp haar zoveel hij kon en moedigde haar aan.
In de namiddag rond 14u30 werd voorgesteld om in bad te gaan omdat dit meer ontspanning zou bieden. Je mama had toen 4 cm opening en hoewel het warme water haar veel deugd deed viel alles zowat stil. Eenmaal uit het bad werden de weeën heviger door opdrijving van de synto en vroeg je mama om pijnstilling. Dat was de beste beslissing, want dankzij de epidurale kon ze zich volledig ontspannen en dus ook haar lichaam de kans geven om te openen.
Het duurde wel even tot de epidurale werkte en ze had nog enkele pittige weeën te verwerken.
Tot mijn grote spijt moest ik weg om 18u. Je was er nog niet, maar ik had een lezing die avond in Torhout waar ik echt niet onderuit kon. Ik baalde er van dat ik je niet zou zien geboren worden na bijna 24 bij je ouders geweest te zijn. Dus gaf ik je ouders nog een dikke knuffel en vertrok.
Uiteindelijk kreeg ik iets na 21u30 bericht dat je geboren was. Ik was erg opgelucht dat alles goed gegaan was, ook al was het erg zwaar geweest voor je mama.
De volgende dag kwam ik je bewonderen. Niet veel later kwam ook je grote zus langs om je voor het eerst te ontmoeten. Ze was in de wolken!
Lieve Juul,
Je bent geboren op de dag dat de Notre Dame door een brand verwoest werd. De hele wereld richtte zijn ogen naar Parijs terwijl jij ter wereld kwam. Maar net zoals voor jou en je familie zal 15 april altijd de dag zijn waarop jij geboren werd. En geen wereldnieuws kan daar aan tippen. Welkom op de wereld kleine man!
Liefs,
Caroline